Namaste, apne khana khaya kya?

Ja, ja, de eerste woorden Hindi zijn een feit! ‘Namaste, apne khana khaya kya?’ betekent: ‘Hallo, heb je al gegeten?’. Dé manier om hier een gesprek te starten.
We wonen inmiddels ruim een maand in India en de tijd vliegt! Het gaat goed met me, het lesgeven is echt heel leuk en het land is super interessant! Natuurlijk mis ik de mensen thuis af en toe wel heel erg, maar er zijn genoeg studenten op de campus en in het ziekenhuis om mee om te gaan.

We hebben op dit moment drie klassen: twee in de morgen en eentje in de avond. De eerste les begint om 8.30 uur ‘s ochtends en geven we op de campus zelf aan ‘vision technician’ studenten. Omdat we twee lokalen tot onze beschikking hebben, hebben we de klas opgedeeld in twee groepen: 25 jongens en 14 meiden, de ene week geeft Anna de jongens les en ik de meiden en de volgende week draaien we het om. Deze verdeling klinkt misschien een beetje gek, maar het werkt goed, de jongens hebben namelijk meer respect voor ons en doen veel beter hun best! En door de kleine groep meiden is ook dat een fijne sfeer en hoeven we nauwelijks orde te houden.
Veel studenten schudden trouwens hun hoofd wanneer ze ‘ja’ zeggen. Zo gebeurt het regelmatig dat we dingen telkens opnieuw uitleggen, omdat ze ja-schudden wanneer we vragen of ze alles begrijpen, wij vervolgens denken dat ze nee zeggen en opnieuw beginnen met de uitleg.
Na afloop van de les nemen we de shuttlebus naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis is maar twintig kilometer van de campus verwijderd, maar door het drukke verkeer doen we er een uur over. Vervolgens hebben we een twee uur durende les met ONA-studenten, de toekomstige verpleegsters in het ziekenhuis. Zij spreken heel matig Engels en voor sommigen zijn dit zelfs de allereerste Engelse lessen. De studenten zijn heel lief en goed gemotiveerd, maar twee uur per dag, 6 dagen per week (zaterdag werken we een halve dag), zijn wel heel veel lesuren om te vullen! We hebben geen schoolboeken om uit te werken, dus we moeten telkens zelf nieuwe onderwerpen en nieuwe lessen voorbereiden wat soms lastig is. We spelen veel spelletjes met de ONA-studenten en delen stickers uit wanneer iemand het galgje-woord raadt. Iedereen doet veel beter haar best wanneer het om stickers gaat!
‘s Avonds om 17.30 uur hebben we de laatste klas: zes DEHM studenten, die een opleiding doen voor management. Deze groep spreekt al aardig Engels en komen in hun vrije tijd naar onze lessen. Ze hebben er zelf voor gekozen om elke dag een uur Engelse les te volgen, zijn een stuk ouder dan wij en verwachten dan ook veel van ons. Elke les is daardoor weer een kleine uitdaging en super leuk omdat ze zo gemotiveerd zijn! We bereiden ze voor op hun presentaties die zij volgende maand in het Engels moeten geven en ook hebben we een paar lessen besteed aan discussies. Het idee is dat zij door te discussiëren gewend zullen raken aan Engels spreken, gewend raken aan praten voor een (kleine) groep mensen en leren hun mening te geven. De interessantste stelling vonden wij ‘Arranged marriages are better than love marriages’. De voorgaande lessen durfden de studenten nog niet zo veel in het Engels voor de klas te praten, maar bij deze stelling had iedereen een duidelijke mening en wou die maar al te graag laten horen. Na een half uur hebben we de discussie gestopt (waren de studenten niet zo blij mee), omdat we nog andere dingen te doen hadden. Deepshika is een groot voorstander van het ‘arranged marriage’ en is zelf door haar ouders uitgehuwelijkt aan een dokter hier in het ziekenhuis. Zij zegt dat haar ouders haar het beste van iedereen kennen en al haar hele leven beslissingen over haar maken. Deepshika vertrouwde haar ouders dan ook volledig dat zij ook nu een goede beslissing zouden maken en de juiste man voor haar zouden vinden. Voor haar huwelijk kreeg ze een foto en het CV van haar toekomstige man te zien en hebben ze een aantal keer gebeld om te zien of het klikte. Op de bruiloft zag ze haar man voor het eerst. Over de toekomst maakt ze zich geen zorgen: wanneer dingen tussen haar en haar man niet zo lekker lopen of wanneer ze ruzie hebben, zullen hun ouders altijd steun bieden en helpen de ruzie op te lossen vanuit een ander perspectief.
Vroeger gebeurde het nog vaak dat een meisje werd uitgehuwelijkt aan een verre neef. Tegenwoordig weten de meeste mensen (zeker in de steden) dat de kans op ongezonde kinderen hierdoor groter is en gebeurt het nauwelijks meer. In het ziekenhuis zien de dokteren echter nog steeds af en toe baby’s binnenkomen met bepaalde oogafwijkingen die in bijna alle gevallen veroorzaakt wordt door trouwen binnen de familie.
Ook kwamen we achter de sterke invloed van het kastenstelsel. Het kastenstelsel is officieel afgeschaft, maar in het dagelijks leven zeker merkbaar. Trouwen met iemand van een andere kaste gebeurt zelden tot nooit. In de Indiase cultuur gaat familie voor liefde. Wanneer je met iemand van een andere kaste zou trouwen, breng je de familie ten schande en kan het huwelijk dus niet doorgaan.
Verder hadden we een korte, maar erg interessante discussie over het homohuwelijk! In India staat op ‘het uitoefenen van homoseksualiteit’ gevangenisstraf. We hadden dan ook besloten om niet op thema’s als ‘het homohuwelijk’ in te gaan, omdat we ervan uitgingen dat dit taboe zou zijn. Na een aantal interessante discussies en nadat zij vertelden over hoe tolerant India is naar iedereen en alle religies, konden we het echter niet laten. En wat bleek: de studenten zijn voor het homohuwelijk!!
Na afloop van de les nemen we om 19.30 uur de shuttlebus terug naar het hostel waar we avondeten, soms wat kleding wassen, soms nog wat werken, soms een potje kaarten en vervolgens naar bed gaan.

In Hyderabad kan je heel duidelijk twee verschillende werelden onderscheiden: de wereld van het werkende volk die wonen in appartementen en huizen, en de wereld van de sloppenwijken, daklozen en bedelaars. Deze werelden zijn niet van elkaar gescheiden en lopen juist helemaal door elkaar heen. Luxe appartementen en sloppenwijken worden naast elkaar gebouwd. Het ene moment zijn Anna en ik aan het winkelen in een luxe winkelcentrum en koffie aan het drinken bij de Starbucks. Het andere moment lopen we naar buiten en worden we omringt door bedelaars die aan ons zitten en van alles naar ons roepen. Heel bizar!